سه تار، از سازهای زهی-زخمه ای موسیقی ایرانی است که از نظر ساختار و شکل به سازهای مقامی ایران همچون تنبور و دوتار شبیه است. اما از لحاظ شیوه ی اجرا و ملودی ها و نغماتی که با آن اجرا می شود، امروزه با تار هم خانوادگی بیشتری دارد. هرچند که در ذهن بین برخی از مردم، صرفاً به عنوان سازی فردی و عرفانی شناخته شده است، اما امروزه در قالب موسیقی دستگاهی و گروه نوازی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. سه تار تا حدود پنجاه سال پیش سازی مهجور بود و کمتر در اجراها مورد استفاده قرار می گرفت اما امروزه با تلاش فراوان نوازندگان و مدرسین آموزش سه تار، این ساز جایگاه ویژه ای در بین سازهای ایرانی دارد.
ساختار اصلی سه تار شامل دسته ای است که روی آن با نخ هایی ویژه پرده بندی و انتهای آن به کاسه ی سه تار که نقش تقویت صدا را دارد متصل شده است. سه تار، برخلاف نامش دارای چهار رشته سیم می باشد، که سیم چهارم در اواخر دوره صفوی به منظور خوش صداتر شدن و گسترش طنین ساز توسط درویشی به نام مشتاق علی شاه اضافه شده است.سه تار را با ناخن انگشت سبابه و یا با ناخن های مصنوعی مخصوص می نوازند.
روش آموزش سه تار در گذشته، به صورت شفاهی و سینه به سینه از استاد به شاگرد صورت می گرفت و البته همانند آموزش سه تار به شیوه نوین، شامل ردیف دستگاهی موسیقی و قطعاتی از جمله رنگ ها و چهارمضراب ها بوده است.
از اوایل قرن اخیر و با ورود نت به موسیقی ایران، روش های علمی مکتوب برای آموزش سه تار تدوین گردید. از جمله اولین منابع مکتوب آموزش سه تار که توسط استاد روح الله خالقی با همکاری اساتید نصرالله زرین پنجه و موسی معروفی برای آموزش سه تار تدوین گردید، می توان به کتاب «آموزش تار و سه تار» برای هنرستان موسیقی اشاره کرد. با توجه به نزدیکی شیوه اجرای تار و سه تار معمولاً از منابع تار جهت آموزش سه تار استفاده می شود، اما در این بین، جلال ذوالفنون کتابی ویژه ی آموزش سه تار و با توجه به تکنیک ها و شیوه نوازندگی سه تار به نام «آموزش سه تار» در چهار جلد تألیف و تدوین کرده اند.
همچنین حسین علیزاده جلد اول کتاب آموزشی خود را به نام «دستور سه تار» برای آموزش سه تار تدوین کرده است.
از دیگر منابع آموزش سه تار که برای آموزش سه تار در سطوح مقدماتی مورد استفاده قرار می گیرد، می توان به کتاب آموزش سه تار با عنوان « بیایید تار و سه تار بنوازیم» تألیف کیوان ساکت اشاره کرد.
همچنین به منظور بالا بردن تکنیک نوازندگی و ذوق موسیقایی در سطوح بالاتر هنرجوی آموزش سه تار، می توان به کتاب های «صد رنگ رنگ»، «صد و یک پیش در آمد» و «آثار درویش خان» تألیف ارشد طهماسبی و ردیف میرزا عبدالله به نت نگاری داریوش طلایی اشاره نمود.
از اساتیدی که در گذشته چه در نوازندگی و چه در آموزش سه تار بسیار کوشیده اند، می توان از میرزاعبدالله و درویش خان نام برد؛ به طوری که نوازندگان نسل های بعد را می توان شاگردان مستقیم یا غیرمستقیم آموزش سه تار این اساتید دانست.. از دیگر نوازندگان و اساتید آموزش سه تار تا پیش از تأسیس رادیو ایران، می توان به ارسلان درگاهی، یوسف فروتن و سعید هرمزی اشاره نمود. از نوازندگان دوره های بعدی، می توان از احمد عبادی که آخرین فرزند میرزا عبدالله بوده است نام برد، نوازندگی استاد عبادی به صورت تکنوازی و ساز و آواز در برنامه های مختلف گلها ضبط شده و در دسترس علاقه مندان می باشد
در سال های اخیر نیز نوازندگان فراوانی در زمینه آموزش سه تار بسیار کوشیده اندکه می توان از اساتید جلال ذوالفنون، داریوش طلایی، محمدرضا لطفی، داریوش پیرنیاکان، حسین علیزاده، کیوان ساکت، مسعود شعاری، بهداد بابایی، علی اصغر بیانی و بسیاری اساتید دیگر در زمینه ی آموزش سه تار نام برد.
طراحی سایت توسط دودکو 
