آموزشگاه موسیقی شمیم باران | آموزش و مشاوره خرید پیانو

آموزش و مشاوره خرید پیانو

جهت کسب اطلاعات جهت کلاسهای آموزش پیانو در محدوده خیابان انقلاب تهران، همچنین مشاوره و کارشناسی خرید پیانو با شماره های آموزشگاه موسیقی شمیم باران به شماره 66410613 و 66410633 تماس بگیرید.

آموزش پیانو به کودکان
آموزش پیانو به بزرگسالان
تئوری موسیقی
بازی و موسیقی

پیانو مبتنی بر نوآوری های تکنولوژیکی قبلی در سازهای صفحه کلید بود. از زمان باستان استفاده می شده است ، و به همین ترتیب ، توسعه سازهای بادی سازندگان ساز را قادر می سازد تا در مورد ایجاد مکانیسم های صفحه کلید برای صداگذاری اطلاعات کسب کنند. اولین سازهای زهی با تارهای ضرب شده ، سنتورهای چکش خورده بودند که از قرون وسطی در اروپا استفاده می شدند. در طول قرون وسطی ، چندین تلاش برای ایجاد سازهای کیبوردی زهی با تارهای ضرب شده وجود داشته است. در قرن هفدهم ، سازوکارهای سازهای صفحه کلید مانند کلاویکورد و هارپسیکورد به خوبی توسعه یافته بودند. در یک کلاویکورد ، رشته ها توسط تانژانت زده می شوند ، در حالی که در هارپسیکورد ، هنگامی که مجری کلید را فشار می دهد ، آنها به طور مکانیکی توسط ماسوره ها جدا می شوند. قرنها کار بر روی سازوکار هارپسیکورد به ویژه سازندگان سازها را به عنوان موثرترین روشها برای ساخت کیس ، تخته صدا ، پل و عملکرد مکانیکی صفحه کلید در نظر گرفته شده برای تارهای صوتی نشان داده است.

پیانو یک ساز موسیقی آکوستیک و زهی است که در سال 1700 توسط Bartolomeo Cristofori در ایتالیا اختراع شد (سال دقیق آن نامشخص است) ، که در آن سیم ها با چکش های چوبی زده می شوند که با مواد نرم تری پوشانده شده اند (چکش های مدرن با متراکم پوشانده شده اند) نمد پشمی ؛ برخی از پیانوهای اولیه از چرم استفاده می کردند). این نوار با استفاده از صفحه کلید پخش می شود ، که یک ردیف از کلیدها (اهرم های کوچک) است که نوازنده آنها را فشار می دهد یا با انگشتان و انگشت شست هر دو دست آنها را می زند تا ضربه چکش ها به رشته ها بخورد.کلمه پیانو شکل کوتاه شده پیانوفرته است ، اصطلاح ایتالیایی برای نسخه های ابتدایی قرن 1700 ساز ، که به نوبه خود از gravicembalo col piano e forte (سنج کلیدی با صدای آرام و بلندتر) [1] و فورپپیانو گرفته می شود. اصطلاحات موسیقی ایتالیایی پیانو و فورته به ترتیب "نرم" و "بلند" را نشان می دهند ، [2] در این زمینه اشاره به تغییرات حجم (یعنی بلندی صدا) تولید شده در پاسخ به لمس یا فشار پیانویست بر روی کلیدها است: هرچه بیشتر سرعت فشار یک کلید ، هرچه نیروی چکشی به رشته ها بخورد بیشتر است و هرچه صدای نت بلندتر تولید شود و حمله نیز بیشتر شود. این نام در تضاد با هارپسیکورد ، ساز موسیقی ایجاد شده است که اجازه تغییر در حجم را نمی دهد. در مقایسه با هارپسیکورد ، اولین fortepianos در دهه 1700 صدای آرام و دامنه دینامیکی کمتری داشت.

یک پیانو معمولاً دارای یک جعبه چوبی محافظ است که در تخته صدا و سیم های فلزی احاطه شده است ، که تحت کشش زیادی روی یک قاب فلز سنگین پیچیده می شوند. فشار دادن یک یا چند کلید روی صفحه کلید پیانو باعث می شود چکش چوبی یا پلاستیکی (که معمولاً با نمد محکم پر می شود) به سیم ها ضربه بزند. چکش از رشته ها برمی گردد و رشته ها با فرکانس تشدید خود به ارتعاش ادامه می دهند. [4] این ارتعاشات از طریق پل به تابلوی صوتی منتقل می شود که با جفت شدن کارآمدتر انرژی صوتی به هوا تقویت می شود. هنگامی که کلید آزاد می شود ، یک میراگر ارتعاش رشته ها را متوقف می کند و به صدا ختم می شود. با استفاده از پدال در پایه ساز ، یادداشت ها را می توان حفظ کرد ، حتی وقتی کلیدها توسط انگشتان و انگشت شست آزاد می شوند. پدال نگهدارنده پیانیست ها را قادر می سازد تا گذرگاههای موسیقی را اجرا کنند که در غیر این صورت غیرممکن است ، مانند آوارد 10 نت در رجیستر پایین و سپس ، در حالی که این آکورد با پدال نگهدارنده ادامه دارد ، برای باز کردن هر دو دست را به دامنه سه برابر تغییر می دهد ملودی و آرپژ در بالای این آکورد پایدار. برخلاف ارگ پیپ و هارپسیکورد ، دو ساز اصلی صفحه کلید که به طور گسترده ای قبل از پیانو مورد استفاده قرار گرفته است ، پیانو اجازه می دهد تا درجه بندی صدا و تن را با توجه به فشار یا ضرب و شتم یک مجری توسط کلیدها یا ضربات آنها انجام دهید.اکثر پیانوهای مدرن دارای یک ردیف 88 کلید سیاه و سفید ، 52 کلید سفید برای یادداشت های مقیاس اصلی C (C ، D ، E ، F ، G ، A و B) و 36 کلید سیاه و سفید کوتاه تر هستند ، که بالاتر از کلیدهای بلند هستند کلیدهای سفید را فشار دهید ، و دوباره روی صفحه کلید تنظیم کنید. این بدان معنی است که پیانو می تواند 88 زمین مختلف (یا "نت") را پخش کند و از عمیق ترین محدوده باس به بالاترین میزان سه برابر برسد. کلیدهای سیاه برای "تصادفی" (F♯ / G ♭ ، G♯ / A ♭ ، A♯ / B ♭ ، C♯ / D ♭ و D♯ / E ♭) است ، که برای بازی در هر دوازده مورد نیاز است کلیدها به ندرت ، برخی از پیانوها دارای کلیدهای اضافی هستند (که به رشته های اضافی احتیاج دارند) که نمونه آن Bösendorfer Concert Grand 290 Imperial است که دارای 97 کلید است. [5] بیشتر نت ها سه رشته دارند ، به جز باس ، که از یک تا دو فارغ التحصیل می شود. هنگام فشار دادن یا ضربات کلیدها سیم ها به صدا در می آیند و هنگام بلند شدن عقربه ها از صفحه کلید با میراگر ساکت می شوند. اگرچه یک پیانوی آکوستیک دارای تار است ، اما معمولاً به عنوان ساز کوبه ای به جای ساز زهی طبقه بندی می شود ، زیرا تارها بیشتر از اینکه کنده شوند ، ضرب می خورند (مانند تاراژ یا تار). در سیستم طبقه بندی سازهای هورنبوستل-ساکس ، پیانوها آکوردوفون در نظر گرفته می شوند. پیانو دو نوع اصلی دارد: پیانوی بزرگ و پیانوی ایستاده. پیانوی بزرگ صدای بهتری دارد و کنترل دقیق تری از کلیدها را به بازیکن می دهد و بنابراین برای هر موقعیتی که فضای کف و بودجه موجود اجازه دهد ، و همچنین غالباً مورد نیاز در نظر گرفته شده ، انتخاب ارجح است. مکانهایی که پیانیست های ماهر اغلب به اجرای عمومی می پردازند. پیانوی ایستاده ، که در مقایسه با یک پیانوی بزرگ با کیفیت معادل لزوماً شامل سازش در هر دو لحن و عملکرد اصلی است ، با این وجود بسیار بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد ، زیرا فضای کمتری را اشغال می کند (به شما امکان می دهد به راحتی در اتاقی قرار بگیرد که یک پیانو بزرگ خیلی بزرگ باشد) و به طور قابل توجهی ارزان تر است.

در طول دهه 1800 ، تحت تأثیر روند موسیقی عصر موسیقی رمانتیک ، نوآوری هایی مانند قاب چدنی (که باعث ایجاد تنش های تار بسیار بیشتری می شد) و تارهای تقسیم بندی ، پیانوهای بزرگ را با صدای ماندگارتر و غنی تر ، از صدای قوی تری برخوردار می کرد. در قرن نوزدهم ، پیانوی یک خانواده همان نقشی را بازی کرد که رادیو یا گرامافون در قرن بیستم بازی می کرد. وقتی خانواده ای از قرن نوزدهم می خواستند قطعه موسیقی یا سمفونی تازه منتشر شده ای را بشنوند ، با نواختن نسخه ساده شده روی پیانو توسط یکی از اعضای خانواده ، می توانند آن را بشنوند. در طول قرن نوزدهم ، ناشران موسیقی انواع مختلف موسیقی (سمفونی ، اپرا اپرا ، والس و ...) را با تنظیم پیانو تولید کردند تا دوستداران موسیقی بتوانند قطعات محبوب آن روز را در خانه خود بنوازند و بشنوند. پیانو به طور گسترده در موسیقی کلاسیک ، جاز ، سنتی و محبوب برای اجرای تکنوازی و گروه ، همراهی و آهنگسازی ، ترانه سرایی و تمرین استفاده می کند. اگرچه پیانو بسیار سنگین است و بنابراین قابل حمل نیست و گران است (در مقایسه با سایر سازهای همراه که به طور گسترده استفاده می شود ، مانند گیتار آکوستیک) ، اما قابلیت انعطاف پذیری موسیقی آن (یعنی دامنه موسیقی متنوع ، توانایی نواختن آکورد ، نت های بلندتر یا ملایم تر) و همزمان دو یا چند خط موسیقی مستقل) ، تعداد زیادی از نوازندگان - اعم از آماتور و حرفه ای - که برای نواختن آن آموزش دیده اند ، و دسترسی گسترده آن در سالن های اجرا ، مدارس و فضاهای تمرین باعث شده است که این یکی از بزرگترین کشورهای غربی باشد آلات موسیقی آشنا.

اختراع پیانو را بارتولومئو کریستوفوری (1731–1655) پادوای ایتالیا می داند ، که توسط فردیناندو دو مدیچی ، شاهزاده بزرگ توسکانی ، به عنوان حافظ سازها استخدام شد. [8] کریستوفوری یک سازنده تار ساز و متخصص بود و به خوبی با دانش دانش در مورد سازهای کیبورد زهیار آشنایی داشت. این دانش از مکانیسم ها و اقدامات صفحه کلید به او کمک کرد تا اولین پیانوها را توسعه دهد. دقیقاً مشخص نیست که کریستوفوری برای اولین بار کی پیانویی ساخته است. موجودی تهیه شده توسط کارفرمایان وی ، خانواده مدیچی ، وجود پیانو را تا سال 1700 نشان می دهد. سه پیانوی کریستوفوری که امروز زنده مانده اند مربوط به دهه 1720 است. [9] [10] کریستوفوری این ساز را un cimbalo di cipresso di piano e forte ("صفحه کلید سرو با صدای بلند و بلند") نامید ، که با گذشت زمان به صورت پیانوفرته ، فورپایانو و بعداً به سادگی ، پیانو مخفف شد. [11]

موفقیت بزرگ کریستوفوری در طراحی یک ساز کیبوردی رشته ای بود که در آن نت ها توسط یک چکش ضرب می شوند. چکش باید به رشته اصابت کند ، اما با آن در تماس نباشد ، زیرا این امر باعث کاهش صدا می شود و رشته را از لرزش و صدا متوقف می کند. این بدان معناست که پس از برخورد به رشته ، چکش باید از رشته ها بیفتد (یا از آن برگردد). علاوه بر این ، چکش باید به حالت استراحت خود برگردد بدون اینکه به شدت تکان بخورد ، و باید به موقعیتی برگردد که تقریباً بلافاصله پس از فشردن کلید آماده بازی باشد تا بازیکن بتواند همان نت را به سرعت تکرار کند. کنش پیانو کریستوفوری الگویی برای بسیاری از رویکردهای کنش های پیانو بود که در قرن بعدی دنبال شد.

سازهای اولیه کریستوفوری با سیمهای نازک ساخته می شدند و بسیار ساکت تر از پیانوی مدرن بودند ، اما در مقایسه با کلاویکورد بسیار بلندتر و با دوام تر بودند - تنها ساز صفحه کلید قبلی که می تواند تفاوت مهمی در پاسخ به لمس نوازنده ، یا سرعت فشردن کلیدها. در حالی که کلاویکورد اجازه کنترل بی صدا بر میزان صدا و پایداری آن را می دهد ، اما نسبتاً ساکت است. نوازنده چنگ صدایی کاملاً بلند تولید می کند ، به ویژه هنگامی که یک اتصال دهنده به هر کلید به هر دو دفترچه راهنمای یک سازنده دو دستی بپیوندد ، اما هیچ کنترلی پویا یا رسا بر روی هر نت ارائه نمی دهد. پیانو با ترکیب توانایی پخش بلند و اجرای لهجه های تیز ، بهترین های هر دو ساز را ارائه می دهد.ساز جدید کریستوفوری نسبتاً ناشناخته باقی ماند تا اینکه نویسنده ایتالیایی ، Scipione Maffei ، مقاله مشتاقانه ای در مورد آن در سال 1711 نوشت ، از جمله نمودار مکانیزم ، که به آلمانی ترجمه شد و به طور گسترده توزیع شد. [10] اکثر نسل بعدی سازندگان پیانو کار خود را براساس خواندن این مقاله آغاز کردند. یکی از این سازندگان گوتفرید سیلبرمن بود که بیشتر به عنوان سازنده اعضای بدن شناخته می شود. پیانوهای سیلبرمن در واقع کپی مستقیم کریستوفوری بود ، با یک اضافه مهم: سیلبرمن پیشگام رکاب مدرن را اختراع کرد ، که همزمان همه میراگرها را از سیم بلند می کند. [12] این نوآوری به پیانیست این امکان را می دهد که نتهایی را که حتی پس از فشار انگشتان دیگر روی کلیدها فشار ندارند ، حفظ کند. بدین ترتیب ، با در دست داشتن یک آکورد با پدال نگهدارنده ، پیانیست ها می توانند دست های خود را به یک قسمت دیگر از صفحه کلید منتقل کنند تا برای بخش بعدی آماده شوند.

جهت کسب اطلاعات جهت کلاسهای آموزش پیانو و مشاوره و کارشناسی خرید پیانو با شماره های آموزشگاه موسیقی شمیم باران به شماره 66410613 و 66410633 تماس بگیرید.

پیانوی بزرگ توسط Louis Bas of Villeneuve-lès-Avignon ، 1781. قدیمی ترین پیانوی فرانسوی معروف به زنده ماندن. شامل یک کشتی پهلو معکوس و اقدامی است که از کار Bartolomeo Cristofori (حدود 1700) با تابلوی صدایی تزیین شده با ظرافت گرفته شده است.سیلبرمن یوهان سباستین باخ را یکی از سازهای اولیه خود در دهه 1730 نشان داد ، اما باخ در آن زمان ساز را دوست نداشت و می گفت که نت های بالاتر خیلی نرم هستند و نمی توانند دامنه دینامیکی کاملی داشته باشند. اگرچه این موضوع موجب خصومت وی از سوی سیلبرمان شد ، اما ظاهراً انتقادات مورد توجه قرار گرفت. [12] باخ بعداً ساز دیگری را که در سال 1747 دید ، تأیید کرد و حتی به عنوان نماینده فروش پیانوهای سیلبرمن نیز فعالیت کرد. "Instrument: piano et forte genandt" - اشاره ای به توانایی ساز در نواختن نرم و با صدای بلند - تعبیری بود که باخ هنگامی که به عنوان نماینده سیلبرمن در سال 1749 فعالیت می کرد برای کمک به فروش ساز استفاده می کرد. [13]ساخت پیانو در اواخر قرن 18 در مدرسه وین رونق گرفت ، که شامل یوهان آندریاس استاین (که در آگسبورگ آلمان کار می کرد) و سازندگان وینی Nannette Streicher (دختر اشتین) و آنتون والتر بود. پیانوهای سبک وینی با قاب های چوبی ، دو رشته در هر نت و چکش های پوشیده از چرم ساخته شده اند. برخی از این پیانوهای وین رنگی مخالف با پیانوهای امروزی داشتند. کلیدهای طبیعی سیاه و کلیدهای تصادفی سفید بودند. [14] برای چنین سازهایی بود که ولفگانگ آمادئوس موتزارت کنسرتوها و سوناتهای خود را ساخت و ماکت های آنها در قرن بیست و یکم برای استفاده در اجرای سازهای معتبر موسیقی وی ساخته شد. پیانوهای روز موتزارت نسبت به پیانوهای قرن بیست و یکم یا پیانوهای انگلیسی لحن نرم تری داشتند و از قدرت پایداری کمتری برخوردار بودند. اصطلاح fortepiano اکنون این سازهای اولیه (و بازآفرینی های مدرن) را از پیانوهای بعدی متمایز می کند.در دوره حدود 1790 تا 1860 ، پیانوی دوره موتزارت دچار تغییرات عظیم شد که منجر به ساختار مدرن این ساز شد. این انقلاب در پاسخ به ترجیح آهنگسازان و پیانیست ها برای صدای پیانوی قدرتمندتر و پایدارتر بود و با ادامه انقلاب صنعتی با منابعی مانند سیم پیانوی با کیفیت بالا برای سیمها و ریخته گری دقیق برای تولید آهن عظیم امکان پذیر شد. قابهایی که می توانند کشش عظیم سیمها را تحمل کنند. [15] با گذشت زمان ، دامنه آهنگی پیانو نیز از پنج اکتاو روز موتزارت به محدوده هفت اکتاوی (یا بیشتر) موجود در پیانوهای امروزی افزایش یافت.

اقدام میدان وودوود (برای صفحه با افسانه کلیک کنید)پیشرفت اولیه فناوری در اواخر دهه 1700 مدیون شرکت Broadwood بود. جان برودوود با یک اسکاتلندی دیگر ، رابرت استودارت ، و یک هلندی ، Americus Backers ، پیوست تا یک پیانو را در جعبه هارپسیکورد - مبدا "بزرگ" طراحی کند. این امر در حدود 1777 به دست آمد. آنها به سرعت با شهرت و شکوه و لحن قدرتمند ساز خود را به شهرت رساندند ، و برودوود پیانوهایی را ساخت که به تدریج بزرگتر ، بلندتر و مستحکم تر بودند. آنها به دو جوزف هایدن و لودویگ ون بتهوون پیانو فرستادند و اولین شرکتی بودند که پیانوهایی با برد بیش از پنج اکتاو ساخت: پنج اکتاو و پنجم در دهه 1790 ، شش اکتاو تا سال 1810 (بتهوون از نت های اضافی خود استفاده کرد کارهای بعدی) و هفت اکتاو تا سال 1820. سازندگان وینی نیز به همین ترتیب این روندها را دنبال کردند. با این وجود این دو مدرسه از کارهای پیانوی مختلفی استفاده می کردند: برودوودها از عملکرد محکم تری استفاده می کردند ، در حالی که سازهای وین حساسیت بیشتری داشتند.

نشانه ها : آموزش پیانو در تهران آموزش پیانو آموزش پیانو به کودکان مشاوره خرید پیانو کارشناسی خرید پیانو

آموزش و مشاوره خرید پیانو

آموزش گام به گام فن بیان و گویندگی

آموزش موسیقی

آموزش آواز و موسیقی به پدربزرگها و مادربزرگها

بهترین آموزشگاه موسیقی تهران

آموزش پیانو در آکادمی موسیقی

ده نکته برای موثرتر کردن آموزش موسیقی به کودکان